Oto i arcydzieło. Niedoceniony i całkiem zapomniany u nas film. Kawał wspaniałego obrazu. Niesamowity humor przeplata się z poetycką refleksją na temat Anglii, którą zawsze utożsamia się tylko i wyłącznie z jednym miastem - Londynem. W tej ogromnej aglomeracji dwaj bohaterowie - Withnail i Ja są zupełnie nierozpoznawalni - są częścią motłochu, elementami szarej masy. Ze swymi dziwactwami asymilują miejską kulturę stając się jej integralną częścią. Bruce Robinson wyrywa więc te dwie unikatowe postaci z machiny miasta i rzuca je... na wieś... w miejsce, które dla Anglii mogłoby równie dobrze nie istnieć.

Trudno tu nie zauważyć podobieństw do literatury Huntera S. Thompsona, a (zwłaszcza) późniejszej filmowej adaptacji Terrego Gilliama pt. Fear and Loathing in Las Vegas (nam znany pod nazwą "Las Vegas Parano"). W obu filmach mamy dwóch ekscentrycznych przyjaciół, którzy podróżując przez kraj obnażają kluczowe aspekty społeczeństwa i czasów, w których przyszło im żyć - bum narkotykowy, kuriozalne skandale medialne, czy wreszcie przełom dziesięcioleci i nadchodzące zmiany.
Ten film to zaprzeczenie stwierdzenia, że debiut oznacza nieumiejętność, niekompetencję i brak fachowości... nie, reżyseria stoi na wysokim poziomi, tak jak i aktorstwo. Całość okraszona jest wspaniałą, mega-kultową muzyką Hendrixa.
Tego nie wolno przegapić! Lektura obowiązkowa.

Pozdrawiam.

P.S.
Nic dziwnego, że reżyser Bruce Robinson został zwerbowany do nakręcenia kolejnej, po "LA Parano", adaptacji prozy Huntera Thompsona - "The Rum Diary". Dodać do tego, że głównymi odtwórcami ról są Benicio Del Toro i Johnny Depp, znani z "Las Vegas Parano"... szykuje się nam niezła jazda!