Film Spike’a Lee ukazuje zniszczenia dokonane przez huragan Katrina w Nowym Orleanie w 2006 roku. Tytuł nawiązuje do bluesowego utworu Led Zeppelin p.t. „When the Levee Breaks”.
Twórcy dokumentu odbyli blisko sto rozmów z mieszkańcami, przedstawicielami władz, miejscowymi artystami (m. in. Harrym Belafonte i Seanem Pennem), dokumentując nie tylko samą katastrofę i ofiary, ale też zniszczenia tkanki społecznej miasta i niepowtarzalnej kreolskiej kultury Nowego Orleanu – bowiem wielu budynków, pamiątek i słynnych (także z licznych filmów) miejsc nie da się już obecnie odtworzyć.
Spike Lee nie byłby sobą, gdyby nie uwzględnił w filmie aspektów społeczno - politycznych. Nie zapomina, że głównymi ofiarami zniszczeń byli mieszkańcy kolorowi i Afroamerykanie (dach nad głową straciło nagle blisko 1,5 mln głównie kolorowej ludności). Reżyser o katastrofę oskarża w szczególności amerykańskie władze wszystkich szczebli, od lokalnych i stanowych aż po administrację prezydenta Busha, odpowiedzialną za spóźnioną pomoc dla mieszkańców już po huraganie. Najbardziej winne miałyby jednakże być władze stanowe i specjalistyczne instytucje – po pierwsze meteorolodzy (zbyt późno i nienależycie ostrzegający przed katastrofą), po drugie tzw. United States Army Corps of Engineers, odpowiedzialny za zabezpieczenie tam odgradzających miasto od Jeziora Pontchartrain oraz sieci kanałów. Do drugiego – gorszego w skutkach niż sam huragan – aktu katastrofy doszło właśnie wówczas, kiedy nie wytrzymały źle konserwowane tamy i cała okolica została zatopiona. Jak się okazuje w takich właśnie chwilach próby, także w USA większość mających służyć ludziom instytucji publicznych jest skorumpowana i nieudolna.

Czterogodzinny dokument poświęcony tragedii Nowego Orleanu, spustoszonego przez huragan Katrina w 2005 roku. To zarówno przejmująca elegia dla miasta, jak i oskarżenie skierowane pod adresem administracji George'a W. Busha. Spike Lee poddaje miażdżącej krytyce działania rządu, który okazał się niezdolny do podjęcia jakichkolwiek kroków mających na celu ochronę ludności przed niszczycielskim żywiołem. Reżyser zarzuca władzom opieszałość i zaniedbanie swoich obowiązków, obarczając je odpowiedzialnością za ogrom strat materialnych, a przede wszystkim za liczne ofiary wśród biednej czarnoskórej ludności Nowego Orleanu. W chwili katastrofy Spike Lee przebywał na festiwalu w Wenecji i uważnie obserwował telewizyjne doniesienia z obszaru dotkniętego kataklizmem. Po powrocie spędził wiele tygodni w Nowym Orleanie, obserwując zmagania mieszkańców z ogromem zniszczeń oraz ich próby powrotu do normalności. Nagrał ponad 100 wywiadów ze znanymi osobami zaangażowanymi w odbudowę tego historycznego miasta, a także z samymi mieszkańcami. Zebrany materiał pozwolił mu stworzyć wstrząsający i ekspresyjny obraz tragedii Nowego Orleanu.