motyw "zmęczonej śmierci" jest bardzo stary i częsty w legendach i baśniach - akurat niedawno przypomniałem sobie na podobny temat opowiadanie należące już dziś do szacownej klasyki fantasy - "Śmierć na balu" Petera Beagle'a

(tyle że tak naprawdę w kulturze personifikacja "zmęczonej" śmierci sygnalizuje zwykle inne psychologicznie zjawisko - zmęczenie życiem człowieka, jak najbardziej realne u realnych ludzi).

wyobrażenie śmierci i świec dla dusz:

"Śmierć" - baśń braci Grimm:

Pewien ubogi człek miał dwanaścioro dzieci, musiał więc dzień i noc pracować, aby je wyżywić. A kiedy trzynaste dziecię przyszło na świat, biedak nie widział już ratunku. Wyszedł z chaty i postanowił prosić pierwszego spotkanego przechodnia na ojca chrzestnego.
Pierwszym jednak, kogo spotkał, był Bóg, który wiedział już oczywiście, po co biedak wyszedł z domu, i rzekł:
- Ubogi człowiecze, chętnie potrzymam dziecię twoje do chrztu, będę o nie dbał i uczynię je szczęśliwym.
- Kim jesteś? - zapytał ojciec.
- Jestem Panem Bogiem.
- W takim razie nie chcę cię w kumy - odparł człowiek - bogatym dajesz wszystko, a ubogiemu pozwalasz zdychać z głodu.
Tak mówił ubogi, gdyż nie wiedział, jak rozumnie rozdziela Bóg bogactwo i ubóstwo. Odwrócił się więc od Pana i poszedł dalej.
Po chwili zbliżył się do niego Szatan i rzekł:
- Jeśli chcesz mnie za kuma, to dam twemu dziecięciu wszystkie bogactwa tego świata i wszystkie rozkosze!
- Kim jesteś? - zapytał ubogi.
- Jestem Szatanem.
- W takim razie nie chcę cię w kumy - odparł ojciec - zwodzisz i łudzisz człowieka!
I ruszył dalej. Po pewnym czasie zbliżyła się doń koścista Śmierć i rzekła:
- Weź mnie za kumę.
- Kim jesteś? - zapytał ubogi.
- Jestem Śmierć.
A ojciec na to:
- Ty jesteś dla mnie dobrą kumą. Zabierasz bogatego i ubogiego bez różnicy, ty będziesz moją kumą!
Śmierć zaś odparła:
- Uczynię twe dziecię sławnym i bogatym, gdyż kto ma mnie za przyjaciela, niczego mu nie zabraknie.
Ojciec rzekł uradowany:
- W przyszłą niedzielę jest chrzest. Staw się o czasie.
Śmierć przybyła, jak obiecała, i została matką chrzestną trzynastego dziecka.
Kiedy chłopiec podrósł, zjawiła się przed nim pewnego razu jako chrzestna matka i zaprowadziła go do wielkiego lasu. Tam ukazała mu ziele rosnące pod drzewem i rzekła:
- Teraz otrzymasz ode mnie podarunek chrzestny. Uczynię cię sławnym lekarzem. Kiedy zawezwą cię do chorego, ukażę ci się zawsze: jeśli będę stała u wezgłowia chorego, możesz go śmiało zapewnić, że przywrócisz mu zdrowie, daj mu tylko tego ziela, a wnet wyzdrowieje; jeżeli jednak zobaczysz mnie w nogach chorego, powiedz rodzinie, że nie ma już dla niego ratunku, a wiedz, że żaden lekarz na świecie nie zdoła go wówczas uleczyć. Strzeż się jednak, abyś cudownego ziela nie użył wbrew mojej woli, bo mogłoby się to źle skończyć dla ciebie.
Wkrótce młodzieniec został najsławniejszym lekarzem na całym świecie. »Wystarczy mu tylko spojrzeć na chorego, a już wie, jaki jest jego stan i czy wyzdrowieje, czy też musi umrzeć« - mówiono o nim.
Ludzie zjeżdżali się ze wszech stron i zwozili do niego chorych, płacąc mu tak hojnie, że stał się bogatym człowiekiem. Pewnego razu zdarzyło się, że sam król zaniemógł ciężko; wezwano więc doń słynnego lekarza, aby orzekł, czy król może wyzdrowieć. Ale gdy młodzieniec zbliżył się do jego łoża, ujrzał śmierć stojącą u nóg chorego, pojął więc, że wybiła już jego ostatnia godzina.
- A gdybym tak raz oszukał Śmierć - pomyślał lekarz. - Jestem przecież jej chrześniakiem, więc nie będzie się na mnie gniewać!
Szybko chwycił chorego wpół i przekręcił go na łożu tak, że Śmierć znalazła się u jego wezgłowia. Potem dał mu swego ziela, a król wyzdrowiał natychmiast.
Nazajutrz Śmierć przyszła do lekarza zła i zagniewana, pogroziła mu palcem i rzekła:
- Wywiodłeś mnie w pole; tym razem wybaczę ci to, gdyż jesteś mym chrześniakiem, ale jeśli jeszcze raz to uczynisz, zabiorę ciebie samego!
Wkrótce potem królewna zachorowała ciężko. Była ona jedynym dzieckiem króla, toteż nieszczęsny ojciec płakał dzień i noc i kazał oznajmić, że kto uratuje królewnę, otrzyma ją za żonę i zostanie dziedzicem tronu. Kiedy lekarz zjawił się w jej komnacie, ujrzał Śmierć stojącą w nogach chorej.
Oszołomiony urodą królewny i myślą o tym, iż mógłby zostać jej mężem, zapomniał o groźbie Śmierci i nie bacząc na groźne spojrzenia, jakie mu rzucała, chwycił chorą w pół i przekręcił na łożu tak, że głowa znalazła się tam, gdzie były nogi, a nogi tam, gdzie była głowa. Potem dał jej cudownego ziela, a policzki królewny zarumieniły się natychmiast i życie wstąpiło w nią znowu.
Rozgniewała się Śmierć, podeszła groźnie do lekarza i zawołała:
- Oszukałeś mnie znowu, teraz kolej na ciebie!
Po czym chwyciła go lodowatą dłonią i zaprowadziła do podziemnej pieczary. Lekarz ujrzał tam tysiące świec ustawione w szeregach, niektóre z nich były wielkie, inne mniejsze, inne zupełnie małe. Co chwila gasły niektóre, a inne zapalały się, tak iż płomyki drgały ciągle w wiecznej odmianie.
- Oto - rzekła Śmierć. - świece życia ludzi. Gdy zapala się świeca, rodzi się człowiek, gdy gaśnie, umiera. Te oto wielkie świece należą do dzieci, średnie do ludzi w sile wieku, maleńkie do starców. Ale zdarza się, że dzieci albo młodzi ludzie mają maleńkie świeczki.
- Ukaż mi moją świecę - poprosił lekarz, sądząc, że jest ona pewnie dość wielka.
Ale Śmierć ukazała mu maleńki ogarek, który lada chwila miał zgasnąć, i rzekła:
- Oto twoja świeca!
- Ach, matko chrzestna! - zawołał lekarz przerażony. - Zapal mi nową świecę, zrób to dla mnie, abym mógł jeszcze użyć życia, zostać królem i małżonkiem pięknej królewny.
- Tego nie mogę uczynić - odparła Śmierć. - Jedna świeca musi się wpierw wypalić, zanim druga zapłonie.
- Więc wstaw nową świecę, która będzie się zaraz dalej palić, gdy tylko ta zgaśnie! - prosił lekarz.
Śmierć udała, że chce spełnić jego pragnienie i wyjęła wielką, nową świecę, ale przypalając zgasiła nią starą świeczkę. W tejże chwili lekarz padł na ziemię i dostał się w ręce Śmierci.

(sama baśń jest jeszcze starsza, "Wielka Księga Baśni Wiedeńskich" Maxa Steibicha mówi, że historia ta pochodzi z legend wiedeńskich. Śmierć ulitowała się kiedyś nad pewnym biednym tkaczem o imieniu Urssenbeck, który nie mógł znaleźć ojca chrzestnego dla swego dziecka. I tak Kuma Śmierć przyjęła na siebie rolę rodzica chrzestnego, a w prezencie obdarzyła dziecko pewnym darem, dzięki czemu wyrosło na słynnego lekarza. Lekarz ten mieszkał przy ulicy Schönlaterngasse w Wiedniu, a jego dom do dzisiaj nazywany jest "Domem Śmierci".)

Jest jeszcze jedna baśń, "Opowiadanie o matce" Andersena, gdzie zamiast świec śmierć strzeże ogrodu z kwiatami.

Jeśliś ciekaw, to polecam meksykańską ekranizację tej baśni, z kilkoma różnicami względem wersji Grimmów:

http://www.filmweb.pl/film/Macario-1960-233924