Film ani nie wzruszył mnie, ani nie rozśmieszył. Za to znudził i zmeczył niesamowicie. To dramat w amerykańskim stylu - wszyscy bohaterowie są piękni, bogaci i eleganccy, trzymają fason nawet umierając. Prawią mądrości, brylują w towarzystwie i błyszczą prostackim dowcipem. Fabuła tego dzieła to szereg dziwnych i szokujących amerykańską klasę średnią zachowań głównego bohatera, który w obliczu przedwczesnej śmierci postanowił mieć wszystko w czterech literach. O, przepraszam, nie wszystko, bo - rzecz jasna - tradycyjne wartości społeczne musiały się ostać, by film wskazał słuszną drogę i był nauką dla szerokich mas. Dialogi drętwe i teatralne, gra aktorska drewniana, dramatyzmu tyle, co kot napłakał - poruszyła mnie w jakimś stopniu dopiero ostatnia scena, choć też uważam ją za niedorobioną. Trzeba było poczytać książkę...