"Opowieści niesamowite" to kompilacja czterech krótkich opowiadań Edgara Allana Poe przedstawionych w trzech filmowych segmentach. Wszystkie dotykają tematów szczególnie lubianych przez poetę: piękna, zemsty i makabry.
Pierwsza część dotyczy krótkiej noweli mistrza - Morella, napisanej przez niego w roku 1835: opowiada historię Lenory, która po kilkunastu latach rozłąki powraca do rodzinnego domu, aby spotkać się ze swoim ojcem Locke'em (Vincent Price). Okazuje się jednak, że dom rodzinny obrócił się w ruinę, a pogrążony w rozpaczy mężczyzna nie chce widzieć córki, obwinia ją bowiem za śmierć swojej ukochanej żony – Morelli, która umarła przy porodzie, przeklinając przy tym swoje nowonarodzone dziecko. Stopniowo tęsknota ojca do córki przezwycięża dawne urazy, jednak obecność Lenory w starym domu budzi ze spoczynku ducha jej zmarłej matki. Drugi segment to połączenie opowiadania "Czarny kot" (1843) i "Beczka Amontillado" (1846), które wiąże ze sobą motyw zemsty i studium winy. Pijak i próżniak Montresor (Peter Lorre), żyjący na koszt swej żony Annabell, trafia pewnego wieczoru na degustację włoskich win, gdzie poznaje wytwornego Fortunato (Vincent Price) – eksperta od win, którego wyzywa na pojedynek. Po zakończonej degustacji kompletnie pijany Montresor zaprasza Fortunato do domu, gdzie ten poznaje jego piękną żonę Annabell, w której się zakochuje. Z biegiem czasu Montresor zaczyna nabierać podejrzeń względem żony, która dobrowolnie ofiarowuje mu pieniądze na pijackie wieczory, aby trzymać go z dala od domu – mąż poprzysięga zemścić się na swym przyjacielu-zalotniku i swej niewiernej żonie. Trzecia i ostatnie część dotyczy opowiadania "Prawdziwy opis wypadku z panem Waldemarem" (1845). Śmiertelnie chory Waldemar (Vincent Price) godzi się, aby hipnotyzer Carmichael (Basil Rathbone), który pomaga mu swą sztuką podczas napadów migreny, zahipnotyzował go w chwili jego śmierci – a tym samym sfinalizował swe badania nad procesem hipnozy. Waldemar chce tym sposobem odwdzięczyć się bezinteresownemu przyjacielowi – pomysł ten jednak nie podoba się jego młodziutkiej żonie Helene i doktorowi Jamesowi. Podejrzewają oni, że hipnotyzer w rzeczywistości chce wykorzystać poczciwego chorego do nieznanych, niecnych celów.
Wspólnym mianownikiem, który łączy wszystkie części i jest podkreślony przez narratora we wstępie do każdej z nich, są rozważania na temat śmierci i jej wpływie na ducha i ciało. Nadaje to obrazowi formę posępnego studium nad tematem, urozmaiconego przez wymowne cytaty z prozy Edgara Allana Poe. Zróżnicowana atmosfera każdego z opowiadań sprawia, że film nie jest monotonny. Klimat, subtelnie zawiązana w bardzo gotyckiej pierwszej części, opada nieco w lekko komediowym segmencie drugim, aby znowu powrócić i uderzyć widza sceną pełną grozy i makabry w finale trzeciej historii. Corman konsekwentnie realizuje wszystkie swoje patenty zapoczątkowane w "Zagładzie domu Usherów" – zwłaszcza jego tendencja do wyboru konkretnych aktorów odgrywa tutaj wielką rolę. Trio weteranów Price-Lorre-Rathbone radzi sobie wyśmienicie, dając pokaz popisowej gry aktorskiej. Podziw budzi zwłaszcza Price, który diametralnie zmienia swe oblicze w każdej części filmu. Sam Roger Corman, uzasadniając swój wybór Vincenta Price'a na swego głównego aktora, pisał: "Bohater filmu niesamowitego nie powinien być brutalem. Myślę, że tak jak u Poego, musi to być człowiek o dużej kulturze i inteligencji. (…) Price stwarza postać pełną polotu: jest ostatnim potomkiem tej wyrafinowanej cywilizacji, którą przerost kultury doprowadził do dekadencji". Talent Price’a był jednak umyślnie wliczony w sukces filmu, wielki tryumf aktorski odniósł natomiast Basil Rathbone, który będąc dużo starszy i nie tak sławny, stworzył jeden z lepszych czarnych charakterów serii, umiejętnie przyprawiając widza o dreszcze.
Jednak sławnym aktorom nie ustępują również aktorki – każde z opowiadań ma swoją postać kobiecą, która odgrywa znaczną rolę dla biegu akcji. Pierwsza część to pojedynek między uroczą Maggie Pierce grającą Lenorę, a demoniczną femme fatale, jej matką, graną przez Leone Gage. Dalej obserwować możemy Joyce Jameson, która nazbyt banalnie komediowa, pasuje jednak idealnie do klimatu swojej historii. Ostatnie opowiadanie to występ Debry Paget, który został jednak mocno zubożony do drugoplanowej roli ofiary zalotów genialnego Rathbone’a.
Forma filmu przyjęła się zaskakująco dobrze, szczególnie segment komediowy, w którym Price i Lorre dowiedli swych umiejętności na polu nie tylko filmu grozy, ale również komediowego. Zaowocowało to stworzeniem przez scenarzystę Richarda Mathesona materiału do czarnej komedii "Poskromienie złoczyńcy", wydanej przez American International Pictures rok później. Film "Opowieści niesamowite" zasługuję na uwagę głównie dla swej lekkiej i przyjemnej formuły – urozmaicona atmosfera filmu będzie świetną formą rozrywki nie tylko dla fanów twórczości Edgara Allana Poe.
Pierwsza część dotyczy krótkiej noweli mistrza - Morella, napisanej przez niego w roku 1835: opowiada historię Lenory, która po kilkunastu latach rozłąki powraca do rodzinnego domu, aby spotkać się ze swoim ojcem Locke'em (Vincent Price). Okazuje się jednak, że dom rodzinny obrócił się w ruinę, a pogrążony w rozpaczy mężczyzna nie chce widzieć córki, obwinia ją bowiem za śmierć swojej ukochanej żony – Morelli, która umarła przy porodzie, przeklinając przy tym swoje nowonarodzone dziecko. Stopniowo tęsknota ojca do córki przezwycięża dawne urazy, jednak obecność Lenory w starym domu budzi ze spoczynku ducha jej zmarłej matki. Drugi segment to połączenie opowiadania "Czarny kot" (1843) i "Beczka Amontillado" (1846), które wiąże ze sobą motyw zemsty i studium winy. Pijak i próżniak Montresor (Peter Lorre), żyjący na koszt swej żony Annabell, trafia pewnego wieczoru na degustację włoskich win, gdzie poznaje wytwornego Fortunato (Vincent Price) – eksperta od win, którego wyzywa na pojedynek. Po zakończonej degustacji kompletnie pijany Montresor zaprasza Fortunato do domu, gdzie ten poznaje jego piękną żonę Annabell, w której się zakochuje. Z biegiem czasu Montresor zaczyna nabierać podejrzeń względem żony, która dobrowolnie ofiarowuje mu pieniądze na pijackie wieczory, aby trzymać go z dala od domu – mąż poprzysięga zemścić się na swym przyjacielu-zalotniku i swej niewiernej żonie. Trzecia i ostatnie część dotyczy opowiadania "Prawdziwy opis wypadku z panem Waldemarem" (1845). Śmiertelnie chory Waldemar (Vincent Price) godzi się, aby hipnotyzer Carmichael (Basil Rathbone), który pomaga mu swą sztuką podczas napadów migreny, zahipnotyzował go w chwili jego śmierci – a tym samym sfinalizował swe badania nad procesem hipnozy. Waldemar chce tym sposobem odwdzięczyć się bezinteresownemu przyjacielowi – pomysł ten jednak nie podoba się jego młodziutkiej żonie Helene i doktorowi Jamesowi. Podejrzewają oni, że hipnotyzer w rzeczywistości chce wykorzystać poczciwego chorego do nieznanych, niecnych celów.
Wspólnym mianownikiem, który łączy wszystkie części i jest podkreślony przez narratora we wstępie do każdej z nich, są rozważania na temat śmierci i jej wpływie na ducha i ciało. Nadaje to obrazowi formę posępnego studium nad tematem, urozmaiconego przez wymowne cytaty z prozy Edgara Allana Poe. Zróżnicowana atmosfera każdego z opowiadań sprawia, że film nie jest monotonny. Klimat, subtelnie zawiązana w bardzo gotyckiej pierwszej części, opada nieco w lekko komediowym segmencie drugim, aby znowu powrócić i uderzyć widza sceną pełną grozy i makabry w finale trzeciej historii. Corman konsekwentnie realizuje wszystkie swoje patenty zapoczątkowane w "Zagładzie domu Usherów" – zwłaszcza jego tendencja do wyboru konkretnych aktorów odgrywa tutaj wielką rolę. Trio weteranów Price-Lorre-Rathbone radzi sobie wyśmienicie, dając pokaz popisowej gry aktorskiej. Podziw budzi zwłaszcza Price, który diametralnie zmienia swe oblicze w każdej części filmu. Sam Roger Corman, uzasadniając swój wybór Vincenta Price'a na swego głównego aktora, pisał: "Bohater filmu niesamowitego nie powinien być brutalem. Myślę, że tak jak u Poego, musi to być człowiek o dużej kulturze i inteligencji. (…) Price stwarza postać pełną polotu: jest ostatnim potomkiem tej wyrafinowanej cywilizacji, którą przerost kultury doprowadził do dekadencji". Talent Price’a był jednak umyślnie wliczony w sukces filmu, wielki tryumf aktorski odniósł natomiast Basil Rathbone, który będąc dużo starszy i nie tak sławny, stworzył jeden z lepszych czarnych charakterów serii, umiejętnie przyprawiając widza o dreszcze.
Jednak sławnym aktorom nie ustępują również aktorki – każde z opowiadań ma swoją postać kobiecą, która odgrywa znaczną rolę dla biegu akcji. Pierwsza część to pojedynek między uroczą Maggie Pierce grającą Lenorę, a demoniczną femme fatale, jej matką, graną przez Leone Gage. Dalej obserwować możemy Joyce Jameson, która nazbyt banalnie komediowa, pasuje jednak idealnie do klimatu swojej historii. Ostatnie opowiadanie to występ Debry Paget, który został jednak mocno zubożony do drugoplanowej roli ofiary zalotów genialnego Rathbone’a.
Forma filmu przyjęła się zaskakująco dobrze, szczególnie segment komediowy, w którym Price i Lorre dowiedli swych umiejętności na polu nie tylko filmu grozy, ale również komediowego. Zaowocowało to stworzeniem przez scenarzystę Richarda Mathesona materiału do czarnej komedii "Poskromienie złoczyńcy", wydanej przez American International Pictures rok później. Film "Opowieści niesamowite" zasługuję na uwagę głównie dla swej lekkiej i przyjemnej formuły – urozmaicona atmosfera filmu będzie świetną formą rozrywki nie tylko dla fanów twórczości Edgara Allana Poe.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
